Η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου είναι αποτέλεσμα της φθοράς των αρθρικών επιφανειών. Ανήκει στις λεγόμενες εκφυλιστικές παθήσεις, δηλαδή με την πάροδο της ηλικίας αυξάνεται η πιθανότητα εμφάνισής της. Ανάλογα με τα αίτιά της διακρίνεται σε πρωτοπαθή και δευτεροπαθή. Η πρωτοπαθής δεν έχει επαρκώς καθορισμένη αιτία και αποδίδεται σε γενετική προδιάθεση σε συνδυασμό με παρατεταμένη καταπόνηση. Η δευτεροπαθής είναι αποτέλεσμα τραυματικής κάκωσης στην περιοχή, ρευματικού νοσήματος, συγγενούς δυσπλασίας του ισχίου ή αναπτυξιακής δυσπλασίας στην παιδική ηλικία, οστεονέκρωσης της μηριαίας κεφαλής ή πιο σπάνια αποτελεί συνέπεια λοίμωξης.
Ο προοδευτικά αυξανόμενος πόνος, ο περιορισμός της κίνησης του ισχίου και η δυσκαμψία της άρθρωσης αποτελούν τα κύρια συμπτώματα της οστεοαρθρίτιδας .Το ανέβασμα σε σκάλα, το βάδισμα σε ανοδική κλίση (π.χ. λόφος) και η προσπάθεια του ασθενή να σηκωθεί από την καρέκλα επιδεινώνουν τα συμπτώματα.
Στα αρχικά στάδια συστήνεται συντηρητική θεραπεία με στόχο τη μείωση του πόνου και τη διατήρηση της κινητικότητας. Η αγωγή αποτελείται από λήψη αντιφλεγμονωδών και αναλγητικών για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, φυσιοθεραπεία κι ενδαρθρικές εγχύσεις. Τέτοιες είναι η έγχυση υαλουρονικού οξέως ή πλάσματος πλούσιου σε αιμοπετάλια (Platelet Rich Plasma-PRP). Η εξέλιξη της οστεοαρθρίτιδας μπορεί να καθυστερήσει για μερικά χρόνια εφόσον δεν είναι πολύ προχωρημένη.
Στην περίπτωση που η συντηρητική θεραπεία αδυνατεί να βελτιώσει τα συμπτώματα, τότε επιλέγεται η ολική αρθροπλαστική της άρθρωσης ως οριστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση της οστεοαρθρίτιδας. Γίνεται αντικατάσταση των φθαρμένων αρθρικών επιφανειών με ειδικά εμφυτεύματα. Η τοποθέτησή τους μπορεί να γίνει είτε με την κλασσική ανοιχτή τεχνική είτε με τις τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας (MIS). Οι νέες σύγχρονες αρθροπλαστικές ισχίου έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα με τη χρήση νέων και ιδιαίτερα ανθεκτικών υλικών. Η διάρκεια ζωής των εμφυτευμάτων αγγίζει την εικοσαετία.